اگر هر آینه با خویش در سخن هستیم عجیب نیست.. که یک روح در دو تن هستیم به روی شانه ی هم گریه می کنیم که ما دو ابر سر به هوا در دو پیرهن هستیم دو عاشقیم ولی در دو سرزمین جدا دو پادشاه که در فکر یک وطن هستیم دو جنگجو که نجنگیده نیز معلوم است که هر دو فاتح این جنگ تن به تن هستیم مخوان به گوش من افسانه ی خزان! که هنوز چنان دو غنچه ی در حال وا شدن هستیم *** خوش این زمان.. که در آغوش گر گرفته ی هم به امر عشق شهیدان بی کفن هستیم...
ازین سوی خراسان بلکه تا آن سوی کنگاور چه طرفی بسته ام ای دوست از این نام ننگ آور؟ اگر سنجاق مویت وا شود از دست خواهم رفت که سربازی چه خواهد کرد با انبوه جنگاور؟ دلم را پیشتر از این به کف آورده ای؛ حالا زلیخایی کن و پیراهنم را هم به چنگ آور به دست آور دل آن شاه ترسو را به ترفندی به لبخندی سر این شیخ ترسا را به سنگ آور به استقبال شعر تازه ام بند قبا بگشا مرا از این جهان بی سر و سامان به تنگ آور فراموشی در این شیشه ست، خاموشی در آن شیشه شرابت هوشیارم می کند قدری شرنگ آور
