جایی که کوه خضر به زحمت بایستد(هادی جانفدا)

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد

شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است

قلبم از اشتیاق زیارت بایستد

بانو سلام کاش زمان با همین سلام

در آستانه در ساعت بایستد

و گردش نگاه تو در بین زائران

روی من – این فتاده به لکنت – بایستد

تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام

در محضر شما دو سه رکعت بایستد

بانو اجازه هست که بار گناه من

در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حرم هزار هزار آیه عذاب

هم وزن با یک آیه رحمت بایستد

باید قنوت حاجت بی‌انتهای ما

زیر رواق‌های کرامت بایستد

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

طاقت نداشت تا به قیامت بایستد

دردیم و شهره ایم به درمان نداشتن(سیده تکتم حسینی)

تقدیر ما شده است بهاران نداشتن

یک تکه ابر.. رحمت باران نداشتن

از لطف روزگار فراوان به ما رسید

در بخت ما پر است فراوان نداشتن

بی چشمداشت سفره ی دل باز کرده ایم

گیرم در آن نبود به جز نان نداشتن

پایین نرفت حق کسی از گلویمان

پس متهم شدیم به دندان نداشتن

هنگام عشق چنته ی ناچیز ما چه بود؟

جانی درست قابل جانان نداشتن

مثل آن جسم که از روح جدا می ماند(جواد منفرد)

مثل آن جسم که از روح جدا می ماند

از منِ بعد تو یک مرده بجا می ماند

عشق بی حد به کسی داشتن آن خود کشی است

که به جان دادنِ در راه خدا می ماند

رفتنت حادثه ای بود که با دیدن آن

تا همیشه دهن پنجره وا می ماند

بد شکسته ست دلم ،این همه دلداری تو

آب دادن به گلی سوخته را می ماند

جای آزادگی احساس اسارت دارد

هر که از بند تو ای عشق رها می ماند